Vashti Bunyan – I’d Like To Walk Around In Your Mind

Dziś staram się ukryć przed czasem, albo przynajmniej o nim zapomnieć, co wcale nieźle mi wychodzi. Wstałem o wyjątkowo pożytecznej godzinie, nabiłem sobie kilka dobrych uczynków, pouczyłem się trochę i teraz nie do końca wiem co ze sobą zrobić, powinna być już 23.00, a nie ma jeszcze 20.00. Co nie znaczy, że to mi się nie podoba, lubię mieć więcej czasu niż potrzeba, lubię lewitować poza obowiązkami, słuchać muzyki, dyskutować z własnymi myślami, odpoczywać. Dlatego toczę cichą wojnę z minutami, które lubią sobie ze mną pogrywać – najpierw czekają aż nacisnę „play”, położę się wygodnie, zacznę czytać książkę bądź marzyć, a potem – potem dwa mrugnięcia i okazuje się, że tych kilka godzin czasu wolnego zdążyło się ulotnić, wyparować, uciec gdy na chwilę oderwałem wzrok od zegarka.

Vashti Bunyan, która wydała swój pierwszy album w 1970 roku („Just another diamond day” – nie sprzedał się w zbyt dużej liczbie egzemplarzy, został jednak odkryty na nowo 30 lat później i zyskał wielką popularność, ceny na portalach aukcyjnych dochodziły do 2000 dolarów) pomaga mi dzisiaj tkwić w oderwaniu od utylitarności. Marzenie przy jej piosenkach to wyjątkowo przyjemna sprawa. W ogóle myślenie o jej piosenkach, to dla mnie rozrywka wyższego rzędu.

„I’d like to walk around in your mind”. O tak, zdecydowanie jest parę osób na tym świecie, albo mniej abstrakcyjnie – w tym mieście, których myśli chętnie bym zwiedził. Ale chciałbym też, by to zadziałało w dwie strony – gdybym mógł na przykład pospacerować przez parę godzin w głowie pewnej mądrej i ambitnej Alicji, mając świadomość, że ona w tym czasie jest „u mnie”, poznaje moją wyobraźnię. Szukałbym bym u niej źródeł motywacji i prawdziwych emocji, o których nie lubi mówić, twierdząc że to publiczna onanizacja. Ona mogłaby przejść się po galerii moich fantasmagorii i iluzji, które tak ciężko mi czasem opisać. To by było ciekawe. Chciałbym.

Miłego słuchania.